Parafia

• Do parafii należą:
  • Mirzec-Czerwona, Mirzec-Korzonek, Mirzec -Malcówki, Mirzec-Ogrody, Mirzec -Podkowalów, Mirzec-Podborki, Mirzec-Poduchowne, Mirzec-Poddąbrowa, Mirzec Stary, Trębowiec Duży, Trębowiec Mały, Trębowiec Krupów, Tychów Nowy, Tychów Stary
  • Mirzec – ul. Jaśminowa, ul. Langiewicza, ul. Modrzewiowa, ul. Prendowskich, ul. Majorat, ul. Dworska, ul. Kwiatowa, ul. Akacjowa, ul. Spacerowa, ul. Bankowa, ul. Parkowa, ul. Widokowa, ul. Brzozowa, ul. Topolowa
  • Ostrożanka

• Odpusty:
  • św. Leonarda (6 listopada),
  • Miłosierdzia Bożego (II Niedziela Wielkanocy),
  • św. Jana Chrzciciela (24 czerwiec, Ostrożanka),
  • św. Anny (26 lipca)

• Dni adoracji Najświętszego Sakramentu:
  • III Niedziela Wielkiego Postu

• Kościół filialny:
  • pw. św. Jana Chrzciciela w Ostrożance,
    • Msze święte:
      • w niedziele o godz. 8.30,
      • inne dni – gdy są intencje w sezonie zimowym o godz. 17.00, w sezonie letnim o godz. 18.00

Historia Parafii Św. Leonarda w Mircu

Początek parafii Mirzec dał bp krakowski Gedeon, fundator pierwszego kościoła. Najstarsza wzmianka o kościele w Mircu pochodzi z ok. 1170 r. Wówczas bp Gedeon ufundował drewniany kościół. Od 1179 r. Mirzec stał się własnością opactwa cystersów w Wąchocku. Kronika parafialna podaje: „Struktura tego kościoła jest cała drewniana, modrzewiowa, około lat 1110 wybudowana, pod przyciesiami podmurowana. (…)Ten kościół jest pod tytułem św. Leonarda; ołtarzów sześć: św. Anny; z boku przy zakrystii Pana Jezusa na ręce Matki Boskiej; na drugiej stronie Wniebowstąpienie N.P.; św. Leonarda w wielkim chórze, na wierzchu św. Sebastian; Najświętsza Panna Pocieszenia, a na zasuwie Pan Jezus Ukrzyżowany; św. Mikołaj”.

W 1179 roku Mirzec wszedł w skład kompleksu wsi należących do Opactwa Cystersów w Wąchocku. Cystersi zostali sprowadzeni w te strony przez wspomnianego wyżej biskupa krakowskiego i przyczynili się w dużym stopniu do rozwoju tych terenów. Zakonnicy posiadali na tym obszarze folwarki zajmujące się uprawą roli i hodowlą. Rozwijali przemysł, zwłaszcza młynarstwo i tkactwo, a nawet górnictwo i hutnictwo. Cystersi gospodarzyli na tych ziemiach do momentu kasaty posiadłości zakonu i przejęcia majątku przez Komisje Skarbu Państwa w 1819 roku. W 1827 roku naddzierżawcą majątku w Mircu został Ludwik Prendowski, którego synowie chlubnie zapisali się w historii regionu.
Zapiski pochodzące z XV w. informują, że do parafii należały wsie: Mirzec, Małyszyn, Osiny, Zbijów, Jagodne, Gadka i Tychów. Opis parafii z 1781 roku zawiera jeszcze Grzybową Górę i Trębowiec. Parafia w początkach swojego istnienia należała do archidiecezji krakowskiej. Zmiany w strukturze kościoła polskiego wywołane trzecim rozbiorem Polski spowodowały, że Mirzec znalazł się w granicach nowo powstałej – 1807 r. – diecezji kieleckiej. Taki stan rzeczy utrzymał się do roku 1818. Pius VII bullą „Ex impasita Nobis” z 30 czerwca 1818 r. powołał do istnienia diecezję sandomierską, wcielając do niej tym samym m.in. parafię mirzecką.

Za czasów cesarza Mikołaja I-go opiekuńczy rząd zezwolił na budowę kilkunastu bezstylowych kościołów w Królestwie. Do nich należy obecny murowany kościół w Mircu. Budową świątyni w stylu późno klasycystycznym zajął się ks. Stanisław Łukawski, proboszcz w latach 1831-1866. Powstała ona w miejsce pierwszego drewnianego, który został zniszczony zrębem czasu. Na miejscu starego, rozebranego w 1817 r. ks. Adam Ćwiklinski, ówczesny proboszcz, zbudował pomnik ku czci Najświętszej Marii Panny. 13 czerwca 1866 r. bp. Gotkiewicz pokonsekrował kościół w Mircu wraz z wielkim ołtarzem, pod wezwaniem św. Leonarda. W ołtarzu zostały w tym dniu umieszczone relikwie św. Defeidenta, Konkordiusza i Innocentego.

Obecny kościół zbudowano w latach 1844–1850 na miejscu poprzedniego. Dedykował go 13 VI 1886 r. bp Antoni Ksawery Sotkiewicz. Budowa nowego kościoła zbiegła się w czasie z burzliwym okresem historycznym. Mieszkańcy Mirca i okolic brali czynny udział w powstaniu styczniowym. Modrzewiowy dwór Prendowskich w Mircu stanowił ważny ośrodek działalności organizacyjnej w województwie sandomierskim. Spotykali się tu M. Langiewicz, ks. K. Kotkowski, W. Tomczyński oraz inni organizatorzy i przywódcy powstania. Miejscowi kapłani wspierali walczących o wolność Polski. Mirzecki wikary – dominikanin ks. Antoni Bronisław Markiewicz był kapelanem w oddziale Dionizego Czachowskiego. Po powstaniu został zesłany na Syberię. W 1896 roku na wikariat do Mirca przybył ks. Antoni Chmielewski, który za świętowanie rocznicy Konstytucji 3 maja był na zesłaniu.

Za czasów probostwa ks. Józefa Postka, 1915-1920, kościół w Mircu był przez parę miesięcy zamknięty. Księża przejściowo byli zmuszeni rezydować we wsi Jagodne, a nabożeństwa odbywały się w prywatnym domu. Taki stan wynikał ze znalezienia się Mirca między liniami bojowymi wojsk rosyjsko – austryjackich. Na szczęście kościół i inne obiekty parafialne nie zostały uszkodzone w wyniku tych działań.
Kolejny proboszcz ks. Aleksander Cegłowski (1920 – 1952) starał się rozbudować względnie ufundować nową świątynię. Niestety nie doszło do realizacji tych planów. Za jego kadencji zaczął działać w Mircu sierociniec. Funkcjonował on do 1950 r. jako jednostka opiekuńcza prowadzona przez władze kościelne, a do 1981 r. jako Państwowy Dom Dziecka, który zapewniał opiekę dzieciom osieroconym w okresie międzywojennym, podczas II wojny światowej a także po.

Miejscowa ludność aktywnie uczestniczyła w walkach o wolność i niepodległość Polski zarówno w pierwszej jak i drugiej wojnie światowej. W swoich zmaganiach byli wspierani przez księży pracujących w parafii mirzeckiej, m.in.:
• Ks. Julian Dusiński, wikariusz w latach 1922-23, kapelan AK;
• Ks. Władysław Sadza „Silwa”, wikariusz w latach 1943-1944, kapelan AK;
• Ks. Walenty Ślusarczyk, proboszcz (1953-1960).

Ks. Walenty Ślusarczyk przybył do parafii mirzeckiej w momencie dla niej bardzo burzliwym. Dzięki swoim staraniom o kościół i życzliwości wobec ludzi zjednał sobie sympatie i przychylność parafian. Pomogło mu to w pracy duszpasterskiej i administracyjnej w Mircu. Za jego namową młodzież mirzecka w 1954 r. ufundowała figurę św. Leonarda. Mimo protestów władz państwowych i gróźb skierowanych pod jego adresem, wraz z wikariuszami, organizował punkty katechetyczne.
Jednym z ważnych wydarzeń dla mirzeckiego kościoła było zrealizowanie planów pochodzących jeszcze z czasów okupacji. Ks. Jan Żelaśkiewicz podjął się wykonania malatury kościoła. Obrazy na ścianach miały przedstawiać tajemnice różańcowe, w prezbiterium adorację aniołów. Do dziś zachowały się jedynie fragmentaryczne malowidła na sklepieniu świątyni.

Na skutek reorganizacji struktur Kościoła w Polsce od 1992 r. parafia Mirzec należy do nowo powołanej diecezji radomskiej. Przez lata zasięg terytorialny parafii uległ zmianie. W 1927 r. odłączyła się Grzybowa Góra, a w kolejnych latach Jagodne, Osiny, Gadka. Obecnie do parafii Mirzec należą wsie: Trębowiec, Tychów Stary, Tychów Nowy, Ostrożanka, oraz dzielnice Mirca.

Na podstawie J. Pacek „Mała monografia Mirca Województwo kieleckie” Warszawa 1997 oraz Kroniki Parafii Mirzec 1956 – 1970 opracowała Ewelina Niewczas

Przed kościołem znajduje się figura Matki Bożej Niepokalanej z napisem: „Na miejscu rozebranego kościoła 1871 r.”.

Umowna rocznica poświęcenia Kościoła w Mircu przypada na 27 października.

MAPA DOJAZDU: